Na 10 jaar komen Square-Enix en ontwikkelhuis Deck Nine met een vervolg op de allereerste Life is Strange-game. Het verhaal van hoofdpersoon Max Caulfield wordt nog altijd gezien als de beste. Nu is Max een aantal jaartjes ouder en komt ze wederom te staan voor heftige gebeurtenissen in Life is Strange: Double Exposure. Is deze verhaalgedreven game de moeite waard?
Maxine Caulfield, door haar vrienden Max genoemd heeft Arcadia Bay uit de eerste game verlaten na de tragische gebeurtenissen. Inmiddels is Max een volwassen geworden en heeft ze een normaal leven in Lakeport waar ze een gastdocent fotografie is. Het is geen verrassing dat Max interesse heeft in foto’s, want deze hebben een belangrijke rol gespeeld in de eerste game omdat ze haar krachten kon combineren met herinneringen uit foto’s. Zo heeft Max veel levens kunnen redden inclusief die van haarzelf.
Na de gebeurtenissen uit Arcadia Bay heeft Max geen gebruik meer gemaakt van haar superkrachten, omdat ze ervan overtuigd was dat het eigenlijk een vloek was. Superkrachten brengen meer problemen met zich mee dan oplossingen, er is zijn altijd kosten gebonden aan het gebruik ervan. Daarom probeert Max normaal te leven en dat lijkt succesvol in Lakeport totdat Safi op mysterieuze wijze dood wordt getroffen in de sneeuw. Safi is de vriendin van Max. Volgens Max is Safi niet iemand die zelfmoord zou plegen en daarom is ze er zeker van dat het gaat om moord. Max heeft nog verse trauma aan de gebeurtenissen met Chloe uit de eerste game en voelt zich gedwongen om de moord op Safi op te lossen, de dader te vinden en haar superkrachten weer te gebruiken.
Echter blijkt al snel dat de krachten van Max om de tijd terug te draaien, zijn getransformeerd in iets nieuws. Max ontdekt krachten om te reizen naar een tweede dimensie. Deze alternatieve realiteit blijkt identiek aan de eerste dimensie, behalve dat Safi hier nog leeft. Echter is Safi hier ook in gevaar. Zo begint Max’s supernatural detectiveverhaal in twee dimensies om te ontrafelen wat er precies gaande en hoe ze Safi in de tweede dimensie in leven kan houden. Het verhaal is spannend genoeg om je bezig te houden, maar ook deze game komt niet in de buurt van de spanning en plot twists van de eerste game. Wel is Double Exposure een part 1 als het ware van een groter verhaal. We hebben het laatste van deze personages dus nog niet gezien.
Wie een life is Strange-game eerder heeft gespeeld, zal zich hier thuis voelen. Dit is niet echt een gameplay game, maar een interactieve serie bestaande uit 5 afleveringen. Ieder hoofdstuk is ongeveer 2 uur lang, iets korter als je niet alle optionele activiteiten doet. Vergeleken met eerdere Life is Strange-games, is er een grote toevoeging en dat is stappen naar een tweede dimensie. Met een druk op de knop kan Max de tweede dimensie zien en horen. Zo kan ze bijvoorbeeld aan een lege tafel zitten in dimensie 1, maar in dimensie 2 is deze tafel vol en wordt er een gesprek gevoerd. Max kan met haar krachten meeluisteren naar interessante conversaties en geheimen ontdekken die weer bruikbaar zijn in de andere wereld. Iedereen in deze game gedraagt zich een beetje verdacht en iedereen lijkt iets te verbergen. Het is voor Max de taak om de waarheid te ontrafelen door bewijsmaterialen te vinden om directe vragen te kunnen stellen. Soms kan een conversatie fout of komisch uitpakken.
Met een andere druk op de knop, kan Max daadwerkelijk in de tweede dimensie stappen. Er zijn op een gebied meerdere travel-points als het ware. Door dichtbij zo’n punt te komen stap je in een alternatieve realiteit. De omgevingen zijn identiek in beide dimensies, behalve dat Safi in dimensie 1 dood is en iedereen een beetje depressief. In dimensie 2 is Safi in leven is zijn de mensen over het algemeen veel vrolijker.
De gameplay bestaat voornamelijk om het uitvoeren van conversaties, de juiste antwoorden te vinden en puzzels in een omgeving op te lossen om het verhaal te kunnen vorderen. Soms maak je een belangrijke keuze die invloed heeft op het verloop van het verhaal, maar deze keuzes gaan meer over de relaties tussen personages dan daadwerkelijk alternatieve eindes. Het schrijfwerk is een beetje ‘hit and miss’. Grote momenten zijn goed gedaan en blijven je boeien met name de twists en cliffhangers. Op ander kleinere momenten maken personages soms hele vreemde onlogische keuzes. Daarnaast wordt niet alles voorzien van antwoorden. Dit verhaal bevat enkele plotholes die mogelijk pas in het vervolg voorzien zullen worden van antwoorden.
Life is Strange: Double Exposure is simpelweg de mooiste Life is Strange-game tot nu toe. Een grote stap vooruit vergeleken met Life is Strange: True Colors uit 2021. De emoties zijn op de gezichten van personages af te lezen waardoor je meer met hen mee kan leven. De wereld en personages zijn kleurrijk, alsof een comic book tot leven is gekomen. De voice-acting is verder heel goed met Hannah Telle die na 10 jaar weer in de schoenen staat van Max. Verder is de sfeervolle muziek bijzonder goed. De opening theme is bijvoorbeeld zo goed dat we meerdere keren een minuut bleven luisteren voordat we begonnen met spelen.
Wat betreft performance is Life is Strange: Double Exposure grotendeels goed gepolished. We zijn één keer een bug tegenkomen waar er niets meer was om te doen in een ruimte, maar het verhaal ging maar niet verder. Een reload checkpoint-optie loste dit probleem voor ons op. Voor de rest hebben we geen framedrops, glitches of crashes gehad.
Life is Strange: Double Exposure is een vermakelijke supernatural detectiveverhaal waar de enige echte Max Caulfield weer de hoofdpersoon is. Dit is echt een filmische game waarbij de gameplay vooral bestaat uit lopen, puzzels oplossen en dialogen voeren. Het acteerwerk is goed en het is vooral heel sfeervol. Dit verhaal is spannend en heeft zeker enkele plot twists, maar het geheel zorgde bij ons niet voor een wow-effect zoals de eerste game. Dit is wel het begin van een groter verhaal. Zeer waarschijnlijk bewaart ontwikkelaar Deck Nine het beste voor een derde avontuur met Max Caulfield. Life is Strange: Double Exposure is naar onze mening beter dan Life is Strange: True Colors, maar minder goed dan de eerste game van 10 jaar geleden.
Lees het artikel op de mobiele website